Ze hebben hem omgezaagd! De grote eik hier op de hoek. Een van de mooie dingen van deze omgeving  zijn de oude bomen, die je nog bijna overal ziet. Ze staan langs de weg, duiken op in woonwijken, omzomen de akkers of bevolken in groepjes  de weilanden. Behalve in deze nieuwbouwwijk. Hij was tot gisteren de laatste grote oude reus van de buurt. Ik hoorde de kettingzagen al bij het opstaan en toen ik de gordijnen opendeed, kon ik nog net een stukje van zijn machtige kruin zien. Het amputatieproces ging gestaag verder en een half uur later was hij uit mijn gezichtsveld verdwenen. Ik heb de rest van de dag met mijn koptelefoon op gewerkt om de verdere onttakeling van deze mooie eik niet meer te hoeven horen.

Elke dag liep ik langs hem. Het bijzondere van zo’n oude grote boom is, dat je de seizoenen nog net iets intensiever ervaart. Je hoort het ruisen van de talrijke bladeren tijdens een zomerse bries, wandelt in het najaar door zijn kleurrijke herfstkleed dat op straat is gevallen, bewondert de schoonheid van de takken vol witte rijp in de winterse ochtendzon en in de lente maakt je hart verheugd een sprongetje als de eerste knoppen openbarsten en het frisse groen zich openbaart. Dat is nu voorbij. Net als het geluid van de kauwtjes die de boom als rustpunt gebruikten.

Gisteravond ging ik naar de plek waar de eik, ik weet niet hoe lang, heeft geleefd. Ik kon het niet laten, maar ik moest gewoon even de resten van zijn stam aanraken. In het donker kon ik niet zien hoeveel ringen deze telde, maar het moeten er meer dan honderd zijn geweest. Hij was zo majestueus. Hij stond hier in ieder geval al, voordat de eerste huizen in deze buurt werden gebouwd. Misschien was het in zijn beginperiode als jong twijgje hier nog een bos, of bevond hij zich aan de rand van een weiland. Zou hij in de loop der tijd wat meegekregen hebben van de twee wereldoorlogen, de eerste auto in de omgeving hebben bemerkt of de trillingen van de massaal toegenomen luchtvaart hebben gevoeld?

De reden dat hij is omgezaagd, weet ik niet. Stond hij misschien in de weg? Waren omwonenden zijn herfstbladeren zat? Hield hij teveel licht tegen? Wat het ook was, ik mis hem. Vanochtend deed ik de gordijnen open en zag de daken, de straat, de tuinen, de coniferen en de leegte. De skyline is nu zo kaal. Honderd jaar vlak je niet zomaar even weg. Ook niet met grof geweld.