Goh Banjer, ik kan het haast niet geloven, maar ook voor jou is het leven eens opgehouden. Je moet zeker meer levens dan de gemiddelde kat hebben gehad. Wie weet de hoeveelste jouw laatste is geweest? Nummer 25, 75 of voorbij de 100? Daarnaast had je vast een leger beschermengelen. Hoe kan het anders dat je op een mooie decemberdag in Portugal als zwervend kitten op de tennisbaan juist in de tennistas van mijn moeder stapte? Wat een topactie! Want zij kon niet anders doen dan je meenemen. Wat volgde was een leven vol vrijheid, verse vis en liefde.

De klad kwam er een beetje in op een donkere eerste paasdag in 2012. Je woonde toen al een aantal jaar in Duitsland. Je was die dag vijf uur weg. Ik vertrouwde het niet en besloot je te gaan zoeken. Daar kwamen je beschermengelen weer, want ik liep meteen de goede richting uit. Die ene kreet die je liet, was net genoeg om je te lokaliseren. Alleen, je zat achter een hoge heg in een tuin van een jager. Bij mensen die niet zo happig waren om mij binnen te laten. Maar ja daar waren jouw engeltjes weer. De grote schijtluis die ik normaal ben, kreeg een ijzingwekkende wilskracht en liet zich door niets en niemand tegenhouden op haar weg naar jou. Dat je in een val zat, was waarschijnlijk net zo’n grote schok voor mij als voor jou. Hoewel je heelhuids thuiskwam had het kattenvalincident vervelende gevolgen voor je. Mijn vader zette onze tuin af, zodat je er niet meer uit kon. Oké, je smeerde hem toch nog een paar keer. Uiteindelijk kon je toch wennen aan een leven in een kleiner territorium. Gelukkig maar, want naderhand hoorden we dat er in de buurt meerdere kattenhaters waren en er de laatste jaren veel katten waren verdwenen. In dit mijnenveld heb jij vijf jaar lang ongeschonden rondgebanjerd. Ja daar zijn ze weer die reddingsengelen.

Die reddingsactie was ik overigens ook wel aan je verschuldigd hoor Banjer. Je hebt tenslotte zonder slag of stoot mijn katten in jouw huis geaccepteerd toen ik door omstandigheden bij mijn ouders introk. Je bent zelfs dikke vrienden met Susie geworden. Missy, een stevige dame waar iedere kat echt rekening mee moet houden, liet je stomverbaasd achter toen ze blazend voor je zat. Mijn moeder ging iets doen in de keuken en dat vond je belangrijker. Het ijs was daarna gebroken. Ach je zal vast wel doorgehad hebben dat ze gewoon bang was.

Maar lieve coole boy van me, het zijn zestien mooie levensjaren geworden dat je van dit leven hebt kunnen genieten. En wij van jou! Eigenlijk denk ik dat je er nog steeds een beetje bent. Volgens mij houdt het leven niet compleet op als het lichaam het begeeft. Ook jouw mooie energie gaat door. Natuurlijk mis ik je fysieke aanwezigheid. Als ik naar buiten stap, hoor ik je begroetende miauw niet en ik mis het kroelen met je buikje dat je altijd prima vond. Zelfs toen je je op het eind minder goed voelde, wilde je aangehaald worden. En oh wat was er een leegte toen ik mijn katten hun zondagse schaaltje garnalen gaf. Dat was gewoon jouw moment, waarbij je altijd luidkeels aanwezig was. Iets wat mij aan het lachen maakte. Maar weet je Banjer, ook al kunnen wij jouw smaakpapillen niet meer plezieren, ik denk dat je nog wel even bij ons blijft rondhangen. Daarom stap ik voorlopig over het kleedje voor de garagedeur heen: een van jouw lievelingsplekjes!